واکنش چغندرقند به شوری آب آبیاری در مراحل مختلف رشد ریشه

به‪منظور تعیین واکنش به شوری آب در چهار مرحله رشد چغندرقند شامل کاشت تا سبز شدن، سبز شدن تا استقرار، استقرار تا بسته شدن کانوپی و بسته شدن کانوپی تا برداشت مطالعه‪ای در اصفهان در قالب طرح کرت‪های یک بار خردشده بر پایه بلوک‪های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. به این منظور سه رقم چغندرقند (7233-P29*MSC2،  ICو 7233) در 11 تیمار مدیریت مصرف آب شور در مراحل مختلف رشد مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفتند. براساس نتایج سه سال آزمایش بالاترین عملکردریشه و عملکرد قند به تیمار شاهد تعلق داشت که کمترین شوری آب آبیاری را دریافت کرده بود. افزایش شوری آب عملکردریشه و عملکرد قند را کاهش داد. کمترین کاهش عملکردریشه در مرحله چهارم رشد و بیشترین واکنش به شوری در مرحله اول رشد مشاهده شد. آبیاری با آب با شوری هشت دسی‪زیمنس بر متر در مراحل سوم و چهارم رشد تأثیری بر کاهش عملکردریشه نداشت ولی در مرحله اول رشد به‪صورت معنی‪دار عملکردریشه را کاهش داد. تیماری که در تمام مراحل رشد با آب دارای شوری 12 دسی‪زیمنس بر متر آبیاری شده بود کمترین عملکردریشه را نسبت به شاهد آزمایش داشت. آبیاری با آب دارای شوری 12 دسی‪زیمنس بر متر در مرحله چهارم رشد تأثیری بر عملکردریشه نداشت ولی از مرحله دوم به بعد تأثیر معنی‪داری بر عملکردریشه داشت و مقدار آن را به طرز چشمگیری کاهش داد. آب آبیاری با شوری هشت و 12 دسی‪زیمنس بر متر در طی فصل رشد به‪ترتیب معادل 24 و 33 درصد عملکردریشه را در مقایسه با شاهد کاهش داد. با کاهش شوری آب می‪توان مرحله حساسیت به شوری در چغندرقند را به تعویق انداخت. با افزایش شوری آب آبیاری از 8 هشت به 12 دسی‪زیمنس بر متر، عملکردریشه از مرحله دوم رشد به بعد به طرز قابل ملاحظه‪ای کاهش یافت. براساس نتایج، بیشترین حساسیت به شوری در مراحل اول و دوم رشد چعندرقند می‪باشد و با افزایش شوری آب آبیاری حساسیت به شوری در چغندرقند افزایش می‪یابد.